Wkrótce po wyzwoleniu synów Izraela z niewoli egipskiej Pan dał Mojżeszowi pouczenia dotyczące budowy Przybytku. Prace prowadzono według planu Bożego, a kiedy zostały one zakończone, chwała Boża zamieszkała w Miejscu Najświętszym pośród Jego ludu.
Minęło kilka stuleci, czas odcisnął swoje piętno na Przybytku. Dawid zapragnął więc zbudować stałe miejsce, gdzie mógłby zamieszkać Pan, Bóg jednak nie pozwolił mu  na to. Do dzieła tego powołał syna Dawida, Salomona. To on właśnie zbudował Pierwszą Świątynię, Pan zaś łaskawie zgodził się w niej zamieszkać.
Wskutek jednak bałwochwalstwa, jakie niebawem zaczęło się szerzyć na ziemi izraelskiej, chwała Pana opuściła w końcu Świątynię (Ez 8-11), a budowlę zniszczyli Chaldejczycy.
Drugą Świątynię wzniósł Zorobabel po powrocie Żydów z niewoli babilońskiej. Później Herod przeprowadził w Świątyni poważne prace renowacyjne oraz dokonał ulepszeń; proces ten trwał wiele lat. W tej właśnie Świątyni głosił swe nauki Jezus. Jest jedna ważna różnica między Świątynią Salomonową a Świątynią Zorobabela i Heroda: nie ma nigdzie wzmianki, aby Szekinah, chwała Boża, kiedykolwiek objawiła się w tej drugiej.
Z nauki Pisma Świętego wynika, że w przyszłości w Jerozolimie staną po kolei jeszcze dwie świątynie. Wyglądu pierwszej [czyli „Trzeciej”] możemy się tylko domyślać, druga jednak, Świątynia Millennijna [„Czwarta”], została wraz z systemem kultu dokładnie opisana przez Ezechiela w rozdziałach 40-48.
O przyszłym istnieniu Trzeciej Świątyni można wnioskować z szeregu ustępów biblijnych. Pierwszy z nich, Dn 9,24-27, opisuje 70 tygodni lat, jakie dano narodowi żydowskiemu. W wersecie 27 Daniel mówi o tygodniu siedemdziesiątym, znanym jako okres wielkiego ucisku, i o Antychryście. W połowie tygodnia niegodziwiec ów „zniesie ofiary krwawe i z pokarmów. A w świątyni stanie obraz obrzydliwości, który sprawi spustoszenie”. Aby mógł działać system ofiarniczy, musi istnieć świątynia. Mówiąc o obrzydliwości spustoszenia (Mt 24,15) Jezus miał na myśli świątynię ówczesną.
Czwarta Świątynia stanie w Jerozolimie podczas tysiącletniego okresu panowania Chrystusa; mowa o tym w ostatnich dziewięciu rozdziałach Księgi Ezechiela.

Obietnica Świątyni w Millennium
Już od blisku dwóch tysięcy lat Jerozolima nie ma Świątyni. Żydzi na całym świecie, aby się modlić, czytać Pisma i odprawiać obrzędy, udają się do synagog. W głębi serca dręczy ich jednak tęsknota za erą mesjańską i za nową Świątynią, która ma wówczas stanąć.
Z kontekstu wynika, iż w rozdziałach 36 i 37 Ezechiel mówi o czasie, gdy Pan przyprowadzi naród żydowski z powrotem do jego ziemi (36,24; 37,1-12). Wówczas naród ów zwróci się sercem do Pana, a On da do ich wnętrza swego Ducha.
Co zaś do przyszłej Świątyni, Pan obiecał (37,26.28): „...postawię swoją Świątynię wśród nich na wieki” i „Moja Świątynia będzie wśród nich na wieki” (BW).
Z wersetów tych można wyciągnąć szereg wniosków. Obietnice dotyczą czasu wciąż przyszłego i mają się spełnić, kiedy Izrael powróciwszy do swej ziemi zwróci się jako naród w skrusze do Pana. Wspomniany Przybytek ma istnieć i działać długo; nie może zatem chodzić o Świątynie Zorobabela i Heroda, gdyż żywot ich był stosunkowo krótki. Poza tym Izrael jako naród nie zwrócił się jeszcze do Pana (Zach 3,9). Wnioskujemy więc, iż prorok pisze o Świątyni Millennijnej, która ma istnieć w czasie królowania Pana na ziemi.
Ponad jedną szóstą swoich pism poświęcił Ezechiel tej Świątyni, opisując sposób oddawania czci i pracę kapłanów; kiedy więc Świątynia stanie, będzie mogła funkcjonować dokładnie według wytycznych Pana.
Zdaniem niektórych teologów Ezechiel opisuje nie budowlę dosłowną, fizyczną, lecz raczej wizję świątyni w sensie przenośnym. Biorąc jednak pod uwagę, że Świątynia Salomonowa istniała fizycznie, a nie w przenośni, że została dosłownie zburzona i że ponowne gromadzenie Żydów w ich ojczyźnie także odbywa się dosłownie, nie mamy podstaw, aby przypuszczać, że akurat ostatnie rozdziały Ezechiela mają charakter metaforyczny; należałoby je rozważać jako mówiące o Świątyni dosłownej.
Będzie przywrócony system ofiarniczy, podobny do starotestamentowego, z pewnymi jednak zmianami: Ofiary będą miały charakter pamiątkowy, retrospektywny: będą wskazywać na skuteczność dokonanej i doskonale wystarczającej ofiary Chrystusa na Kalwarii.
Ofiary Starego Testamentu nie zbawiały, one wskazywały ku przyszłości, ku przebłagalnemu dziełu Krzyża. Analogicznie ofiary millennijne będą wskazywać na przeszłość: na śmierć Chrystusa jako dokonany fakt, będą przypomnieniem zbawienia, które pozna już wówczas cały Izrael (Rz 11,26-36).
Dziś Kościół obchodzi Wieczerzę Pańską. Nie dodaje ona nic do dzieła Chrystusa na Golgocie służąc jako ilustracja i przypomnienie wszechwystarczającego dzieła naszego Pana. Rytuał ofiarniczy w Świątyni Millennijnej będzie przypominał narodowi żydowskiemu o dziele Mesjasza na krzyżu, wówczas gdy królestwo zostanie Izraelowi przywrócone.

Plan Świątyni Millennijnej
Świątynia ta stanie w Jerozolimie mniej więcej w okolicach planu poprzednich Świątyń; będzie jednak znacznie większa od swych poprzedniczek.
Ezechielowi nakazano zwrócić uwagę na wszystko, co zostało mu pokazane, i polecono: „Zwiastuj domowi izraelskiemu wszystko, co widzisz” (Ez 40,4; BW). Pan objawił te sprawy prorokowi, aby dodał ludowi otuchy wieścią, iż królestwo zostanie im pewnego dnia przywrócone.
Obszar świątynny będzie otoczony murem, o wysokości i o szerokości około 3,10 metra. Każdy jego bok będzie liczył około 263 metrów długości. Mur będzie chronił obszar świątynny przed nieczystością ludzi znajdujących się poza nim. Pismo wyjaśnia, że w oczach Pana będzie to miejsce bardzo święte, mur zaś oznacza oddzielenie go od grzechu. Z budowli tej będą spływać dobrodziejstwa od Pana. Podobnie i my, którzy jesteśmy w Chrystusie, mamy oddzielić się od grzesznych zwyczajów i wieść święte życie dla naszego Zbawcy.
Na dziedziniec zewnętrzny millennijnej Świątyni będą prowadziły trzy bramy, wyglądające zapewne tak samo, choć Ezechiel opisuje tylko jedną z nich, po stronie wschodniej. W zachodniej części muru bramy nie będzie. Bramy będą przypominały wyglądem bramy zbudowane przez Salomona, które odkopano w Gezer, Chasor i Megiddo. Szekinah - chwała Boża - wejdzie do Świątyni przez bramę wschodnią (43,1-6), po czym brama ta zostanie zamknięta dla upamiętnienia cudownego wydarzenia.
Dziedziniec zewnętrzny, o długości około 263 metrów i szerokości około 53 metrów, będzie otaczał Świątynię z trzech stron. Po wewnętrznej stronie murów zewnętrznych znajdzie się po 30 komór; ich przeznaczenia nie sprecyzowano, być może będą pełnić rolę magazynów bądź też sal dla osób przybywających do Jerozolimy na święta (Zach 14,16-17).
Na dziedzińcu wewnętrznym po każdej stronie prowadzącej do niego bramy znajdą się stoły służące do przygotowywania ofiar. Będą tam również dwa pomieszczenia dla kapłanów: jedno dla pełniących służbę w Świątyni, drugie dla pełniących służbę przy ołtarzu.
Następnie zabrano Ezechiela do przedsionka Świątyni (jako kapłan miał prawo tam wejść), do samego wnętrza Świątyni; ale zmierzyć je wszedł już tylko sam anioł. Na ścianie Świątyni znajdowały się trzy poziomy komór, po 30 komór na każdym piętrze.
Ezechielowi, który widział, jak chwała Pana opuszczała Świątynię (rozdz. 8-11), dane było jednak rzucić okiem w przyszłość i ujrzeć, jak chwała ta powraca, idąc od strony wschodniej i wchodząc przez bramę do środka Przybytku. Bóg obiecał, że gdy to nastąpi, w nowej Świątyni stanie Jego tron i zamieszka On pośród swego ludu żydowskiego na wieki (43,7). Tu właśnie będzie miejsce Jego przebywania pośród ludzi i nigdy już nie zostanie ono skalane.
Obrzęd poświęcenia ołtarza dla Pana potrwa siedem dni. Dokonają tego kapłani z rodu Sadoka, a zatem wywodzący się z linii, która pozostała wierna Panu i Świątyni za czasów Salomona. Będą oni pełnić rolę sędziów i nie będą posiadali ziemi, gdyż sam Pan będzie ich działem i zadba o ich potrzeby.

Zmiany w ukształtowaniu terenu
Niezwykłą cechą millennijnej Świątyni będzie rzeka wypływająca spod jej progów ku wschodowi. Jej wody się rozdzielą, spływając po części ku Morzu Martwemu, po części zaś ku Śródziemnemu (Zach 14,8). Stopniowo nabiorą głębokości i zrodzą rozmaite postacie życia: drzewa, ryby itd. Życiodajna woda będzie nieustannie przypominała o obecności Boga wśród ludzi i o Jego dobrodziejstwach.
Obszar Izraela zostanie powiększony, obejmując Tyr i Sydon nad Morzem Śródziemnym, Damaszek na północnym wschodzie i rozciągając się stamtąd przez Morze Galilejskie i Morze Martwe aż do egipskiego Wadi i stamtąd z powrotem do Morza Śródziemnego.
Każde plemię otrzyma swój dział ziemi. Siedem plemion znajdzie się na północy; część środkowa przypadnie księciu, kapłanom i Lewitom, złoży się na nią także miasto Jerozolima oraz pastwiska i ziemie uprawne. Część południową obejmie pozostałych pięć plemion. Te trzynaście obszarów będzie się rozciągało od Morza Śródziemnego aż do granicy wschodniej.

„PAN tam mieszka”
Werset 48,35 proroctwa Ezechiela mówi o przyszłej ziemi izraelskiej: „PAN tam mieszka”. Cóż za trafne zakończenie księgi, która ukazuje wędrówkę ludu Bożego z głębin rozpaczy, przez niewolę babilońską, aż ku widzialnej obecności Pana pośród Jego odkupionego ludu; Pana, który włada światem w prawości, sprawiedliwości i pokoju.