DEFINICJA I RODZAJE OBJAWIENIA BIBLIJNEGO
Badania nad nauczaniem Biblii należy niewątpliwie rozpocząć od nauki o samej Biblii, czyli od bibliologii, która obejmuje komentarze na temat Biblii pochodzące z niej samej. Ponieważ wszystkie pozostałe nauki biblijne pochodzą z Biblii, to doktryna Biblii jest fundamentem, na którym opiera się cała reszta doktryn. Jeśli Biblia oferuje błędne pojęcie na temat samej siebie, to znaczy, że wszystkie pozostałe doktryny na niej oparte wznoszą się na wątpliwych podwalinach i trzeba je poddać w wątpliwość.
Biblia podaje się za zapis prawd objawionych przez Boga rodzajowi ludzkiemu. W świetle takiego twierdzenia studiowanie nauk Biblii musi być poprzedzone zbadaniem zagadnienia objawienia Boskiego. Zacznijmy od definicji.

DEFINICJA BOSKIEGO OBJAWIENIA
Aby ułożyć definicję boskiego objawienia, musimy zwrócić uwagę na kilka spraw.

Biblijne słowa na oznaczenie objawienia
Najbardziej typowym słowem hebrajskim używanym w Starym Testamencie na oznaczenie objawienia jest galah, pochodzące od słowa „odsłaniać”, stosowanego również w znaczeniach „pokazać”, „objawić”, „upowszechnić”.1
Najbardziej charakterystycznym nowotestamentowym słowem greckim związanym z objawieniem jest apokalupto,2 oznaczające „odsłaniać, objawiać, odkrywać, wyświetlać”.3
Treść obu tych słów wskazuje, że objawienie wiąże się z odsłanianiem pewnej wiedzy.

Różnica między objawieniem a odkryciem
Jest zasadnicza różnica pomiędzy objawieniem a odkryciem jakiejś wiedzy. Odkrycie wymaga aktywności otrzymującego poznanie: to on sam odkrywa wiedzę, nikt mu jej nie objawia. Zjawisko odkrycia obejmuje zatem zazwyczaj jedną osobę oraz wiedzę, jaką ona sama odkrywa.
W odróżnieniu od odkrycia objawienie następuje wówczas, kiedy otrzymujący poznanie spełnia rolę bierną. Wiedza zostaje mu odsłonięta przez kogoś innego. Proces objawienia musi zatem zawsze obejmować co najmniej  dwie osoby (objawiającą i otrzymującą) oraz pewną wiedzę. W przypadku objawienia Boskiego Objawiającym jest Bóg, otrzymującym zaś człowiek. Albrecht Oepke pisał: „W ścisłym znaczeniu tego słowa objawienie jest zawsze i wszędzie aktem Bożym. Nikt nie ma do niego prawa z tej tylko racji, iż jest człowiekiem”.4

Przedmiot objawienia
Przedmiot objawienia to coś, co jest objawiane. W procesie objawiania pewna wiedza dotąd zakryta przed otrzymującym zostaje mu odsłonięta. Jak pisze Oepke, objawienie polega na „odsłanianiu tego, co zakryte”.5
Podczas procesu Boskiego objawiania przedmiot objawienia jest wiedzą dotąd zakrytą przed ludźmi i niemożliwą do odkrycia przez nich samodzielnie w żadnym czasie i żadnymi środkami. Gdyby Bóg nie zechciał objawić tej wiedzy, rodzaj ludzki nigdy nie miałby o niej żadnego pojęcia. Tego rodzaju przedmiot Bożego objawienia został przynajmniej dwukrotnie wspomniany w Nowym Testamencie.

1 List do Koryntian 2,6-10:
W pierwszych pięciu wersetach 2 rozdziału tego listu Paweł stwierdza, że gdy przybył do koryntian z posługą, nie ukazał im filozoficznej mądrości ludzkiej, mimo że byli Grekami, lubującymi się właśnie w takiej. Specjalnie starał się nie dawać swoim słuchaczom tego, co pragnęli usłyszeć, ponieważ chciał, aby ich wiara opierała się na trwałym fundamencie mocy Bożej, a nie na kruchej mądrości ludzkiej, zmieniającej się, ilekroć jedna nowinka filozoficzna zastępują drugą.
Poczynając od wersetu 6, Paweł zapewnia, że choć nie ukazywał koryntianom mądrości w rozumieniu filozoficznym, to przecież jednak dał im mądrość, nie zaś niewiedzę. Lecz mądrość, którą im ukazał, nie była typową dla tej epoki mądrością naturalistyczną, antropocentryczną, nie była też mądrością oficjalnie uznanych autorytetów, którzy rządzą dziś sprawami tego świata. Ta mądrość jest krótkotrwała, bo i jej autorzy odchodzą z tego świata.
Mądrość, o której mówił Paweł, była mądrością Bożą (w. 7). Apostoł stwierdza, ze mówi o mądrości Bożej jako tajemnicy. W Nowym Testamencie słowo „tajemnica” oznacza „tajemne myśli, plany i ustanowienia Boże, które są ukryte przed rozumem ludzkim jak i przed wszelkim innym zrozumieniem poniżej poziomu Boskiego, stąd muszą zostać objawione tym, dla których są przeznaczone”.6 Paweł twierdzi, że mądrość Boża, którą ukazuje, ma postać pewnego zespołu wiedzy, która była zakryta przed ludźmi i której ludzie nie mogli odkryć żadnym z dostępnych sobie sposobów.
Paweł dodatkowo wyjaśnił swoje stwierdzenie, podając jeszcze cztery cechy charakterystyczne mądrości Bożej. Po pierwsze, była to „mądrość zakryta”.
Po drugie, była to mądrość „przeznaczona [BG: „przenaznaczona”] przed wiekami” przez Boga. Bóg zatem jeszcze przed początkiem świata ustanowił ten zespół wiedzy i posiadał ją od wieczności. Została ona zakryta przed ludźmi, lecz była znana Bogu.
Po trzecie, nawet oficjalnie uznane autorytety kierujące sprawami systemu tego świata były całkowicie nieświadome tej mądrości (w. 8), co Paweł wykazuje następująco: Gdyby znali mądrość Bożą, to nie byliby ukrzyżowali Jezusa Chrystusa, „Pana chwały”. Rozpoznaliby, kim On jest i jaka jest Jego rola.
Po czwarte, tej Boskiej mądrości nie może ludzkość odkryć dostępnymi sobie z natury środkami (w. 9). Na podstawie Iz 64,4 Paweł wskazuje, że zmysły ludzkie, takie jak wzrok czy słuch, nie są zdolne odkryć tej wiedzy. Poza tym stwierdza, iż rozum ludzki („serce ludzkie”) nie jest w stanie jej pojąć. W Piśmie Świętym serce często występuje „jako narzędzie myślenia”.7 Mowa na przykład o człowieku, który myśli w swoim sercu (Prz 23,7), o ludziach rozumiejących w sercu (Mt 13,15) czy o złych myślach wychodzących z serca człowieka (Mk 7,21).
Nauczanie Pawła początkowo rodzi pewną wątpliwość. Skoro człowiek nie jest w stanie odkryć tej mądrości poprzez użycie swoich ludzkich zmysłów i zdolności rozumowania, w jaki sposób otrzymał ją sam Paweł? Czyżby był jakimś super-świętym? Czyżby posiadł zdolność „postrzegania pozazmysłowego”? Wkrótce jednak sprawa się wyjaśnia, Paweł bowiem tłumaczy, że to Boskie objawienie otrzymał od Boga (w. 10); nie uzyskał go natomiast dzięki żadnej ze swych ludzkich zdolności.

List do Efezjan 3,3-11:
Paweł wynotował tu istotne prawdy o Jezusie Chrystusie. I najwyraźniej spodziewał się, że czytelnicy jego listu będą tymi prawdami tak zaskoczeni, iż zaczną się zastanawiać, skąd też Paweł je otrzymał. Ażeby wyjawić im źródło tych prawd, apostoł oznajmia, iż otrzymał je poprzez objawienie od Boga (w. 3-4). Paweł używa takich określeń jak „odsłonięta” czy „pojmowanie”, wyjaśniając, iż została mu objawiona pewna wiedza; w rozdziale tym aż trzykrotnie określa ją mianem „tajemnicy” (w. 3, 4, 9), zwraca także uwagę na związek między tym zespołem wiedzy a „różnorodną mądrością Bożą” (w. 10).
Paweł uczył, że wiedza ta ma związek się z odwiecznym planem Bożym (w. 11). Bóg posiadał ją przez wszystkie wieki dziejów świata, była ona jednakże zakryta przed ludźmi aż do chwili, gdy Bóg wyjawił ją swoim apostołom i prorokom w czasach Nowego Testamentu (w. 5, 9).
Szczególną treścią tej wiedzy, o której mówi Paweł w 3 rozdziale Listu do Efezjan, nie był fakt, iż poganie mieli zostać zbawieni - ta prawda bowiem nie była przed ludzkością zakryta w czasach starotestamentowych. Wszyscy zbawieni przed Abrahamem byli przecież poganami (tzn. nie-Żydami): Abel, Enoch, Noe i jego żona itd.; poza tym kilku proroków starotestamentowych wspominało o zbawieniu pogan.
Natomiast treść „tajemnicy” z trzeciego rozdziału Listu do Efezjan wskazywała, iż nastanie czas, gdy wierzący w Ewangelię spośród nie-Żydów zostaną zrównani z wierzącymi Żydami i połączeni z nimi w jedno ciało, kościół, stając się wraz z żydowskimi wierzącymi dziedzicami i współuczestnikami Bożej obietnicy w Chrystusie (w. 6-10; por. Ef 2,11-22; Kol 1,25-27). G. Bornkamm pisał: „W Ef 3,4nn tajemnicą jest udział pogan w dziedzictwie, w ciele Kościoła, w obietnicy Chrystusa. To połączenie Żydów i pogan w jedno ciało z Chrystusem jako głową to wydarzenie eschatologiczne o kosmicznych proporcjach”.8
Omawiając ideę tajemnicy w 2 rozdziale 1 Koryntian i 3 rozdziale Efezjan, Paweł uczył, że przedmiotem Boskiego objawienia jest pewna wiedza, która była dotychczas zakryta przed ludzkością i której ludzkość nigdy nie zdołałaby odkryć samodzielnie. Dlatego Bornkamm stwierdził:
Tajemnica ta nie jest sama w sobie objawieniem, jest ona przedmiotem objawienia [...] objawienie odkrywa tajemnicę jako taką. Stąd tajemnica Boża nie odsłania się. W wyznaczonym czasie jest ona darmową łaską udzielaną przez samego Boga tym, którzy zostali przez Niego wybrani i pobłogosławieni.9

Definicja
Na podstawie tego, co zostało stwierdzone o biblijnych słowach określających objawienie, o różnicy między objawieniem i odkryciem oraz o przedmiocie objawienia, możemy teraz sformułować definicję Boskiego objawienia: iż jest ono ODSŁONIĘCIEM PRZEZ BOGA DLA LUDZKOŚCI PEWNEJ WIEDZY POPRZEDNIO PRZED LUDZKOŚCIĄ ZAKRYTEJ I CAŁKOWICIE NIEMOŻLIWEJ PRZEZ LUDZKOŚĆ DO ODKRYCIA.

RODZAJE OBJAWIENIA BOŻEGO
Pismo Święte wskazuje na istnienie dwu rodzajów objawienia Bożego. Teologowie opisali je pewnymi nazwami.
Objawienie ogólne to odsłonięcie przez Boga pewnej wiedzy poprzez środki dostępne powszechnie całej ludzkości.
Objawienie szczególne to odsłonięcie przez Boga pewnej wiedzy poprzez szczególne środki, nie zawsze powszechnie dostępne całej ludzkości.
Tak zdefiniowanymi rodzajami objawienia zajmiemy się bliżej w kolejnych rozważaniach.

Przypisy:
1 Bruce K. Waltke, „Galah”, Theological Wordbook of the Old Testament, vol. 1, Moody Press, Chicago 1980, s. 350-351.
2 Albrecht Oepke, „Apocalupto”, Theological Dictionary of the New Testament, vol. 3, Eerdmans, Grand Rapids 1965, s. 591.
3 William F. Arndt i F. Wilbur Gingrich, A Greek-English Lexicon of the New Testament, University of Chicago Press, Chicago 1957, s. 91.
4 Oepke, op. cit., s. 574.
5 Ibid., s. 583.
6 Arndt i Gingrich, op. cit., s. 532.
7 Ibid., s. 50.
8 G. Bornkamm, „Musterion”, Theological Dictionary of the New Testament, vol. 4, Eerdmans, Grand Rapids 1967, s. 820.
9 Ibid., s. 820-821.