Temat zmartwychwstania jest nierozerwalnie związany z tematem śmierci. Przeplatają się one wzajemnie na kartach Pisma Świętego. Zastanówmy się więc, czym jest zmartwychwstanie i o jakim (jakich) zmartwychwstaniu (zmartwychwstaniach) Pismo Święte mówi. Skoro omówiliśmy już temat śmierci, łatwiej nam będzie przeanalizować kwestię zmartwychwstania. Zmartwychwstanie to zgodnie z Pismem Świętym połączenie tego, co zostało wcześniej rozłączone wskutek śmierci. Zmartwychwstanie duchowe to nawiązanie społeczności z Bogiem. Zmartwychwstanie fizyczne to połączenie ducha i duszy z ciałem.

Biblia wspomina o dwóch zmartwychwstaniach: do życia i na sąd.

1. Zmartwychwstanie do życia.

Zmartwychwstanie do życia jest dwupłaszczyznowe. Pierwsza płaszczyzna to ożywienie duchowe, które następuje w momencie, gdy zostajemy pojednani z Bogiem dzięki Jego łasce i naszej szczerej skrusze wskutek działania Ducha Świętego (J 16,8). Ci, którzy tego dostąpili, jak mówi Pismo, choćby i umarli fizycznie, będą nadal żyli duchowo (J 11,25-26). Tacy ludzie mogą umrzeć fizycznie, lecz po śmierci nadal będą żyli duchowo (będą w społeczności z Bogiem) oczekując zmartwychwstania ciała (2 Kor 5,1-7; Flp 1,21-23).

Druga płaszczyzna to zmartwychwstanie ciała. Zmartwychwstanie to rozpocznie się przy przyjściu Pana po Kościół i jest nazwane w Piśmie Świętym pierwszym zmartwychwstaniem. Mówi o nim 1 Tes 4,14; 1 Kor 15,50-56; Flp 3,20-21; Obj 20,4-6. Jest to zmartwychwstanie, w wyniku którego każdy żywy duchowo otrzymuje nowe niepodlegające grzechowi ciało i w tym nowym ciele na wieki przebywa z Bogiem (1 Tes 4,17; Obj 21,7; 21,27; 22,3; Flp 3,20-21). Pierwsze zmartwychwstanie Jezus nazywa zmartwychwstaniem do życia (J 5,28-29).

Zmartwychwstanie do życia to połączenie ducha i duszy z chwalebnym ciałem i wieczna społeczność z Bogiem do końca tej ziemi i nieba (Obj 20,4; 2 P 3,11-12), a potem na nowej ziemi pod nowym niebem (Obj 21,1-4; 21,7; 22,1-4).

2. Zmartwychwstanie na Sąd.

Pismo Święte mówi także o zmartwychwstaniu na sąd. Jest ono udziałem tych, którzy umarli niepojednani (za życia w ciele) z Bogiem. To zmartwychwstanie będzie miało miejsce po zakończeniu 1000-letniego Królestwa Jezusa Chrystusa (Obj 20,5) i przeminięciu tej ziemi i tego nieba (20,11), a przed stworzeniem nowej ziemi i nowego nieba (Obj 21,1). Zmartwychwstanie to nastąpi na Sąd przed wielkim Białym Tronem, na którym zasiądzie Jezus Chrystus (Dz Ap 10,42; 2 Tym 4,1; 1 P 4,5). Sąd ten jest udziałem wszystkich, którzy nie dostąpili pierwszego zmartwychwstania, zakończonego już wraz z końcem tej ziemi i tego nieba (Obj 20,5). Jak mówi Pismo Święte, na Sąd zmartwychwstaną wszyscy bez względu na to, w jakich okolicznościach i gdzie umarli (Obj 20,13). Każdy uczestnik tego zmartwychwstania zostanie osądzony na podstawie tego, co zostało zapisane w księgach zgodnie z jego uczynkami (Obj 20,12-13). Każdy, kto nie był zapisany w księdze żywota, będzie wrzucony do jeziora ognistego w ciele, jakie otrzymał przy zmartwychwstaniu na ten sąd.

2a. Mała dygresja

Często w tym miejscu, na podstawie Obj 20,15, mówi się, że na sądzie przed Białym Tronem stają ci, którzy są zapisani w księdze życia, i tacy, którzy nie są w niej zapisani. Jedni nie są potępieni, a drudzy są. Czy ta koncepcja jest właściwa ?

Po pierwsze, zauważyć należy, że wszyscy stojący przed Białym Tronem są osądzani na podstawie tego, co zapisano w księgach o ich uczynkach, a to wyklucza możliwość usprawiedliwienia ich na tej podstawie ponieważ Bóg od początku usprawiedliwiał na podstawie wiary. 

Pismo Święte jasno mówi, że uczestnictwo w pierwszym zmartwychwstaniu mają ci, którym Bóg dał żywot wieczny na podstawie wiary począwszy od Abla (Mat 23,35; Hbr 11,4) poprzez Henocha (1 Mojż 5,24), Abrahama, Mojżesza i wielu innych, kończąc na tych, którzy zostali usprawiedliwieni z wiary w Jezusa Chrystusa (Ef 2,8-10; Dz Ap 4,10-12).

Po drugie, Pismo Święte mówi, że każdy może zostać usprawiedliwiony z wiary, bo posłany w dniu Pięćdziesiątnicy przez Ojca i Syna Duch Święty miał przekonać świat o grzechu, sprawiedliwości i sądzie (J 16,8-12). Nie jest napisane, że miał On próbować przekonać, lecz że „przekona” świat. To jest pewne, bo Bóg tak powiedział. Posługuje się On często ludźmi w tym dziele, lecz nie jest od nich uzależniony w przekonywaniu. Duch Święty działa poprzez ludzi (ewangelistów), ale nie jest od nich uzależniony i może działać w sposób dowolny dotykając bezpośrednio serc, wskazując na ich grzeszną postawę i przekonując o zbawieniu w Jezusie Chrystusie. Tylko przez wiarę w Jezusa Chrystusa można dziś dostąpić usprawiedliwienia z grzechów (Dz Ap 4,10-12; 13,35-39; 17,30; Rzym 5,8-10; 1 Tym 2,5-6). Nie ma innej drogi. Zgodne z Pismem Świętym jest stwierdzenie, że jeśli Duch Święty został posłany, aby przekonać świat o grzechu, sprawiedliwości i sądzie, to tak się stanie. Każdy człowiek zostanie przekonany, a do niego samego będzie należała decyzja, czy zgodzi się z tym i pojedna z Bogiem, czy odrzuci tę pokazaną mu przez Ducha Świętego prawdę o swojej grzeszności i zostanie potępiony na sądzie ostatecznym.

Trzecim argumentem przemawiającym przeciw teorii usprawiedliwienia z uczynków na sądzie ostatecznym jest fakt, że pierwsze zmartwychwstanie już się zakończyło z końcem tej ziemi i tego nieba oraz to, że druga śmierć nie ma mocy nad uczestnikami pierwszego zmartwychwstania (1 Kor 15,22-24; Obj 20,4-6).

Ostatnim argumentem jest informacja, że na sądzie przed Białym Tronem stają ludzie określeni jako martwi. Nie może w tym wypadku chodzić o martwych fizycznie, ponieważ Pismo Święte mówi o tym, że oni zmartwychwstali na sąd (Obj 20,5). Więc skoro nadal są określani jako martwi to musi chodzić o śmierć duchową, czyli oddzielenie od Boga. Skoro więc na sądzie przed Białym Tronem stają ludzie oddzieleni od Boga, to nie może chodzić o osoby pojednane z Bogiem, ale o grzeszników.

Podsumowując, zgodna z całością nauczania Pisma Świętego wydaje się nauka, że na sądzie ostatecznym stają wszyscy ci, którzy nie dostąpili pierwszego zmartwychwstania, ponieważ nie zostali usprawiedliwieni z wiary i martwi duchowo zostali wrzuceni do jeziora ognistego.

Za ich uczynki zostaje im wymierzona zapłata zgodnie ze słowami Pisma, że zapłatą za grzech jest śmierć i że z uczynków nie będzie usprawiedliwiony żaden człowiek (Rzym 3,20; 6,23).

Miejscem, gdzie przez wieczność będą przebywać osądzeni przez Pana Jezusa Chrystusa, będzie jezioro ogniste. Wrzuceni tam będą na zawsze, oddzieleni od oblicza Bożego i dręczeni na wieki żywi w ciele. Będzie to sprawiedliwa zapłata za ich życie, jakie prowadzili wcześniej.

3. Nieśmiertelność, czyli o tym, czy jesteśmy jak Bóg.

Pozostaje jeszcze do omówienia kwestia nieśmiertelności uczestników pierwszego zmartwychwstania. Czym jest owa nieśmiertelność ?

Oto ja tajemnicę wam powiadam; nie wszyscy zaśniemy, ale wszyscy przemienieni będziemy, bardzo prędko w oka mgnieniu, na trąbę ostateczną. Albowiem zatrąbi, a umarli wzbudzeni będą nieskazitelni, a my będziemy przemienieni. Boć musi to, co jest skazitelnego, przyoblec nieskazitelność, i co jest śmiertelnego, przyoblec nieśmiertelność. A gdy to, co jest skazitelnego, przyoblecze nieskazitelność, i to, co jest śmiertelnego, przyoblecze nieśmiertelność, tedy się wypełni ono słowo, które napisane: Połkniona jest śmierć w zwycięstwie. Gdzież jest, o śmierci! bodziec twój? Gdzież jest, piekło! zwycięstwo twoje? (1 Kor 15,51-55 BG).

Błogosławiony i święty, który ma część w pierwszem zmartwychwstaniu; albowiem nad tymi wtóra śmierć mocy nie ma; ale będą kapłanami Bożymi i Chrystusowymi, i będą z nim królować tysiąc lat. (Obj 20,6 BG).

Jak więc rozumieć tekst, który mówi o tym, że nad uczestnikami pierwszego zmartwychwstania druga śmierć nie będzie miała mocy i że będą nieśmiertelni ? Czy to oznacza, że będą oni nieśmiertelni jak Bóg ?

Biblia mówi, że Bóg jest tym, który ma nieśmiertelność (1 Tym 6,16) i ożywia (J 5,21).

Użyte w 1 Tym 6,16 słowo „nieśmiertelność” (athanasia - G110 Strong) oznacza wieczność bez końca, nie umieranie. Bóg jest tym, który jest wieczny i bez końca od zawsze i na zawsze. Jest jedynym Prawdziwym Bogiem i nie ma oprócz Niego innego. Jest święty, bez grzechu.

Pismo Święte wyraźnie pokazuje, że tylko Bóg jest stwórcą i tylko On nie ma początku ani końca, i tylko On daje życie i je odbiera (Iz 40,28; 5 Mojż 32,39).

Paweł w 1 liście do Koryntian używa słowa athanasia w stosunku do wierzących w nowych ciałach. Jak pogodzić zatem nieśmiertelność Boga z nieśmiertelnością wierzących. Oczywistym jest przecież to, że nie będą jak Bóg i nie będą Bogami.

Aby zrozumieć, dlaczego śmierć druga nie będzie miała mocy nad uczestnikami pierwszego zmartwychwstania, musimy połączyć razem to, co już przeanalizowaliśmy.

Osoba, która pojednała się z Bogiem, ożywa duchowo i pragnie być zawsze posłuszna Bogu w swoim duchu (Rzym 7,14a; 7,22). W idealnym wprowadzeniu w życie pragnienia ducha przeszkadza jej grzeszne ciało (Rzym 7,14b; 7,23). W momencie pierwszego zmartwychwstania Bóg daje każdemu z jego uczestników nowe ciało, które jest wolne od grzesznych pożądliwości (1 Kor 15,53-55; Flp 3,20-21; 1 J 3,2). Wtedy osoba taka będzie całkowicie uwolniona od skażenia grzechem i będzie mogła żyć w pełnej społeczności i łączności z Bogiem na zawsze.

O nieśmiertelności mówi Paweł także w 2 Tym 1,10 ... A teraz objawionej przez przyjście Zbawiciela naszego, Chrystusa Jezusa, który śmierć zniszczył, a żywot i nieśmiertelność na jaśnię wywiódł przez ewangelię...

Użyte tu na określenie nieśmiertelności słowo (aphtharsia-861 Strong) jest podobne do athanasia i oznacza niezniszczalność, wieczność, czystość, nienaruszenie.

W Apokalipsie Jan wyjaśnia, na czym będzie polegała nieśmiertelność w praktyce.

I nie będzie już nic przeklętego. Będzie w nim tron Boga i Baranka, a słudzy jego służyć mu będą I oglądać będą jego oblicze, a imię jego będzie na ich czołach. I nocy już nie będzie, i nie będą już potrzebowali światła lampy ani światła słonecznego, gdyż Pan, Bóg, będzie im świecił i panować będą na wieki wieków (Obj 22,3-5).

I nie wejdzie do niego nic nieczystego ani nikt, kto czyni obrzydliwość i kłamie, tylko ci, którzy są zapisani w księdze żywota Baranka (Obj 21,21).

Na podstawie analizy powyższych fragmentów można stwierdzić, że nieśmiertelność (wieczność, czystość, nienaruszenie) jest to wieczna społeczność z Bogiem w nowym ciele, które nie podlega grzechowi. Życie wieczne to wieczna, niczym nie zmącona, społeczność sprawiedliwych z Bogiem.

Na koniec warto sobie zadać pytanie, gdzie spędzę wieczność po zmartwychwstaniu ? Warto mieć 100% pewność w tym temacie. 

Zachęcamy do przesłuchania studium "Zmartwychwstanie i nieśmiertelność według Biblii".